چون درخت فروردین،پرشکوفه شدجانم؛

دامنم زگل دارم،برچه کس بیفشانم؟

ای نسیم جان پرور،امشب ازبرم بگذر؛

ورنه این چنین پرگل تاسحرنمی مانم.

لاله وارخورشیدی دردلم شکوفاشد؛

صدبهارگرمی زاسرزداززمستانم.

دانه امید،آخر،شدنهال بارآور:

صدجوانه پیداشدازتلاش پنهانم.

پرنیان مهتابم درخموشی شبها؛

همچوکوه پابرجا،سربنه به دامانم.

بوی یاسمن داردخوابگاه آغوشم؛

رنگ نسترن داردشانه های عریانم.

شعرهمچوعودم راآتش دلم سوزد:

موج عطرازآن رقصددردل شبستانم.

کس،به بزم میخواران،حال من نمی داند،

زآن که بادل پرخون،چون پیاله خندانم.

درکتاب دل،سیمین،حرف عشق می جویم؛

روی گونه می لرزد سایه های مژگانم

                                         سیمین بهبهانی